Strona:PL Artur Oppman - Legendy warszawskie.djvu/043

 — Miszka! Ukłoń się ładnie jasno wielmożnym państwu!
 Niedźwiedź się kłania.
 — Miszka! jak stare baby wodę z rzeki noszą?
 Niedźwiedź dwa wiadra na drągu na plecy bierze i lezie taczając się z boku na bok, jak pijany.
 — Miszka! Jak młode panienki na weselu tańcują?
 I niedźwiedź nuż w podrygi, a w łamańce. Boki zrywać ze śmiechu!
 Gdy się tak Maciek i Halszka zwierzowi mądremu przypatrują, znagła ktoś im ręce na oczach położył i ciekawy widok zasłonił.
 — Zgadnijcie, kto to taki? — ozwał się głosik rzeźwy, wesoły, radosny.
 — Waluś! Waluś! — ucieszyło się rodzeństwo — poznaliśmy cię odrazu po głosie! Ale odsłońno już nam oczy i spozierajmy razem na niedźwiedzia.
 Odwrócili główki: jakoż był to w istocie Waluś Klepka, synek dziesięciolatek imćpana Pietra Klepki, bednarza z Zapiecka.
 Waluś, dawny ich znajomy, miły i zabawny chłopczyk, jedną wielką miał wadę: urwis był z niego okrutny. Psocił i broił coniemiara; rady sobie z nim rodzice dać nie mogli. Obiecywał poprawę, przyrzekał posłuszeństwo, ale gdzie tam! Za parę dni — co dni! — za kilka godzin znów jakąś sztukę wypłatał. Niewytrzymanie ludzkie z takim wiercipiętą!
 Niedźwiedź odprawił swoje widowisko, Cygan do czapki sporą kupkę nazbierał szelągów, pomiędzy któremi gdzie niegdzie i srebrny grosz zabłysnął — i ruszyli dalej.
 A ruszyli właśnie, jak na nieszczęście, w stronę Krzywego Koła.