Strona:PL Artur Oppman - Legendy warszawskie.djvu/096

 Spojrzał. Afisz na rogu: Teatr Narodowy. Niema co! Chodźmy do teatru.
 W teatrze zabawił się setnie. Nie był w nim nigdy. Bo i skądże? Rzecz droga: miejsce dwa złote.
 Wyśmiał się, ucieszył, wychodzi.
 Późna już pora. Czasu do wydania pieniędzy niewiele, a Bóg świadkiem — nie wie Lutek, co z niemi zrobić? Idzie, rozmyśla. A gdy tak idzie, na rogu zaułka starzec stoi zgarbiony.
 — Panie — powiada — drugi dzień mija, gdy nic w ustach nie miałem. Starym żołnierz, paniczu, pod Sommosierrą byłem, pod Smoleńskiem, pod Moskwą, przy księciu Józefie pod Lipskiem — poratuj mnie!
 Pojrzy Lutek na starca: inwalida bez ręki, a na piersiach błyszczą mu wstążeczki orderowe: Legia honorowa i Virtuti militari.
 Sięgnął do kieszeni, wyciągnął garść złota, dał starcowi.
 — Bóg-że ci zapłać, paniczu! Bóg ci zapłać! Będziesz szczęśliwy i bogaty!
 Błysnęło! zagrzmiało!
 Mignęła przed oczami Lutka księżniczka zaklęta.
 — Nie dotrzymałeś obietnicy, nie dla siebie wydałeś pieniądze!
 I znikła.
 Rozejrzy się szewczyk: dziad stoi, jak stał poprzednio — i rzecze:
 — Nie dukat, paniczu, daje szczęście, ino praca i zdrowie. Ten pieniądz wart coś, co zarobiony, a darmocha na złe idzie.
 Powrócił Lutek do domu rad i wesół. Ocknął się rankiem bez grosza w kieszeni. Wydał na siebie z dziesięć dukatów, a resztę oddał starcowi, ale też od tego czasu wiodło mu