Ta strona została uwierzytelniona.
(Historya dziadowska)
Był sobie dziad przed laty,
Wiadomo — nie bogaty,
Bez dobytku i chaty.
Nie żył nad stan, nie hulał,
A, że głos miał, jak ulał,
Śpiewem ludzi rozczulał.
Jak, splunąwszy, bywało —
Zakrzyknie gębą całą:
Trojaka dać — za mało.
Ów dziad tedy, tu a tu —
Chadzał z sakwą po światu,
To ci żywot! Daj katu!
Po odpustach, jarmarkach,
Wsiach, miasteczkach, folwarkach,
Niosąc torbę na barkach.
Raz wędrując noc całą
Obaczył się, gdy dniało,
Pod budowlą spaniałą.
