Strona:PL Arystofanes - Rycerze.djvu/12

Ta strona została przepisana.

cić, a w miejscu ich rozwielmożniają się brudna chciwość i podła prywata. Teraźniejsi przywódcy ludu, stojąc od Perykiesa o tyle niżej, o ile niżej miernota od geniuszu stoi, muszą, chcąc się utrzymać przy władzy, sięgnąć po środki niegodziwe, muszą, chcąc ująć lud sobie, dogadzać jego dziecinnym zachciankom, lub palić mu kadzidła pochlebstwa.
Najwybitniejszą, z osobistości, które się w tym czasie potęgi znaczenia dobiły, postacią, która nam najdosadniej charakteryzuje czasy demagogii i dążenia demokracyi ateńskiej, jest bezwątpienia właściciel garbarni i handlarz skóry — Kleon, syn Kleajneta. Jeszcze za życia Peryklesa spotykamy imię tego przyszłego demagoga na kartach historyi Aten. W połączeniu z Dyopejtesem oskarżył on filozofa Anaksagorasa, jednego z najszczerszych przyjaciół Peryklesa, o bezbożność i stał się tym sposobem powodem ucieczki Anaksagorasa z Aten. Z wybuchem wojny peloponeskiej, nabiera imię Kleona większego rozgłosu. Perykles, jak wiemy, wierny raz obmyślonemu planowi, unikał najbardziej działania zaczepnego w obec nieprzyjaciół i starał się wszelkiemi sposobami powstrzymać od niego niecierpliwych i żądzą walki rozpłomienionych ziomków. Liczba niezadowolonych była z tego powodu wielka, a na ich czele stanął Kleon. Oczekiwał on tylko sposobności, aby się rzucić na Peryklesa, a ta nadarzyła mu się wkrótce. Perykles przedsięwziął wyprawę morską, która jednak w skutek ogólnego zniechęcenia i apatyi, z przyczyny zarazy spełzła na niczem; nie omieszkali skorzystać z tego polityczni jego nieprzyjaciele, a mię-