Strona:PL Arystofanes - Rycerze.djvu/17

przedsięwziął on, namówiony i wsparty przez mieszkańców miasta Naupaktos, wyprawę do Etolii, sądząc, że łatwo podbije ten kraj ze Spartą sprzymierzony; lecz zawiódł się niestety, gdyż w wąwozach etolskich poniósł tak dotkliwą klęskę, że cofnąwszy się ku Naupaktos, obawiał się do ojczyzny powracać. Wkrótce atoli zdołał się zemścić za doznaną przegranę, a odniósłszy pod Olpaj świetne zwycięztwo nad wojskiem ambracko peloponeskiem, nowe pozyskał wawrzyny. Z trzystu zdobytemi na wrogu zbrojami, które mu jako zwycięzkiemu dowódcy ofiarowano, powrócił do przejednanych tem Aten. Do spraw i zatargów politycznych w ojczyźnie nie mieszał się wcale, gdyż najpierw przeciwnicy jego mogli użyć w każdym razie klęski etolskiej jako skutecznej przeciwko niemu broni, a powtóre nie miał on do tego ani chęci, ani zdolności, gdyż dla niego pole walki i zapasów z wrogiem było jedynem polem popisu. Tak więc, gdy Perykles śmiercią swoją osierocił Ateny, gdy Nikias nie chciał, Demostenes nie mógł, Alkibiades zaś za młody był jeszcze, aby się mieszać w rząd spraw ojczystych, wszystkie okoliczności składały się przyjaźnie na to, aby Kleonowi utorować drogę do sławy, znaczenia i zaszczytów.
 Wypadki z r. 425 prz. Chr. postawiły Kleona na szczycie potęgi. W lecie tego roku przypada jego wyprawa do Pylos, a skutek jej nadspodziewanie pomyślny, wszystkich jego nieprzyjaciół zmusił do milczenia, wielbicieli zaś szeregi nieskończenie powiększył. Kilka słów o tej wyprawie.