Ta strona została przepisana.
Akt pierwszy.
SCENA I[1].
Obydwaj NIEWOLNICY wstępują równocześnie na scenę.
Niewolnik pierwszy.
Biada nam, biada! Niech Bóg1 ciężko skarze
Paflagończyka[2] i jego potwarze,
Co się wkręciwszy w domu tego mury,
Choć sam jest chłystkiem[3], dusi nas jak szczury!
- ↑ W podziale na akty i sceny poszliśmy za wzmiankowanem wyżej dziełem J. G. Droysen’a.
- ↑ Grecy nazywali zwykle niewolników imieniem narodu, do którego należeli; Paflagończyk zatem oznacza niewolnika pochodzącego z Paflagonii w Azyi Mniejszej. Arystofanes nadał to imię Kleonowi z tego powodu, że Paflagończycy uchodzili obok niewolników frygijskich za najgorszych, a nadto ukrył on w niem przycinek dla ogłuszającej i namiętnej wymowy tego demagoga; słowo παφλάζω bowiem znaczy: ryczeć, szumieć — Paflagon więc Krzykała.
- ↑ Kleon był o tyle chłystkiem (w oryginale γεώνητοσ, nowo zakupiony), że był dorobkiewiczem, homo
