B. — Łodyga pojedyncza, dorastająca do wysokości 30 cm, owłosiona. Liście gęsto owłosione, siedzące wydłużono-lancetowate; korzeniowe odwrotnie jajowate. Kwiatostany cytrynowo-żółte lub pomarańczowe (najlepsze) zebrane w zbite, gęste baldaszkogrony. Nierzadko też bywają kwiaty rdzawo-żółte, skupione lub rozpierzchłe.
Zapach bardzo słaby, lecz przyjemnie miodowy.
ROŚNIE wszędzie po piaszczystych, nieurodzajnych miejscach, w słonecznych suchych zaroślach, nad brzegami lasów iglastych, po miedzach, pagórkach.
UPRAWA (z rozłogów lub nasion): na gruncie niezbyt twardym, nie zadarnionym; najlepiej na płonnym piasku, z dodaniem miałkiej gliny lub śmieci. Lubi glebę wapienną. Opieki żadnej nie potrzebuje.
KWITNIE od lipca do jesieni.
ZBIERAĆ zaraz po rozwinięciu kwiatów, starając się, aby było jak najmniej szypułek kwiatowych. Zrywa się pojedyncze koszyczki kwiatowe, przy czym należy unikać czerwieniejących. Suszyć w cieniu. Po wysuszeniu powinny jeszcze jakiś czas leżeć na świeżym powietrzu, gdyż ugniecione i zamknięte bardzo łatwo tęchną (Motyka i Panycz).
UŻYTEK. Herbaty z ziela używa się przy żółtaczce, chorobach wątroby, do wypędzania robaków i na choroby skórne. Jeżeli chodzi o robaki, zaleca się sporządzenie odwaru z kwiecia kocanki w winie. Mocny odwar stosuje się do irygacji pochwowych przy białych upławach. Kwiaty ułożone między odzież chronią ją od moli.
CENA: 100 kg kwiatów (Flores Stoechados citrini) 60—100 zł.
