B. — Roślina dorastająca niekiedy z górą 60 cm wysokości. Korzeń gruby, silny, mięsisty, głęboki, brudno-żółtawy. Łodyga pojedyncza, walcowata, gładka. Liście rozrzucone, spiczasto-lancetowate, sinawo-zielone, gładkie, pod spodem jednonerwowe. Kwiat wierzchołkowy, kłoso-kształtny, cytrynowo-żółty. Korona blado-żółta, dwuwargowa, w górnej wardze 2 wręby, w dolnej 3; podniebienie wydęte, jaskrawo pomarańczowe, włoskowate; ostroga opuszczona w dół, długa, zaostrzona. Smak gorzki, zapach wstrętny.
ROŚNIE na płonnych wzgórzach, piaskach, koło dróg, na jałowych polach, między kamieniami.
UPRAWA: Lubi każdą glebę, nawet najjałowszą, lecz suchą i położenie słoneczne.
KWITNIE i ZBIERA SIĘ całe ziele od lipca do września.
SKŁADNIKI: Śluz roślinny, sól kuchenna, siarka, niedokwas żelaza, krzem i guma.
DZIAŁA rozmiękczająco, moczopędnie, napotnie i z lekka rozwalniająco.
UŻYTEK: Napar ziela pije się przy żółtaczce, nieżytach dróg oddechowych, chorobach dróg moczowych i obstrukcji.
Zewnętrznie lnica stosowana jest przy zapaleniu oczu. Liście (w postaci miękkiego okładu) stanowią środek rozpędzający i kojący przy wyrzutach skórnych, hemoroidach. Z lnicy wyrabiana jest również maść na hemoroidy.
CENA: 100 kg ziela (Herba Linariae) 60—80 zł.
Strona:PL August Czarnowski - Zielnik lekarski (wyd. 3).pdf/132
Ta strona została skorygowana.
62. LINARIA VULGARIS.
Lnica pospolita.
(Lnianka, lnicznik).
(Scrophulariaceae — Trędownikowate).
