W Polsce lek ten stosowano od wieków średnich jako środek czerwiogubny, na poty, rozwolnienia itp.
UPRAWA piołunu nie nastręcza specjalnych trudności. Udaje się wszędzie. Zaleca się obsiewać nim suche, górzyste, albo kamieniste nieużytki, wydmy, chude pastwiska i ugory, na których trawa nie chce rosnąć. Wymaga jednak otwartego i słonecznego położenia. Gleba pod piołun powinna zawierać potas i wapno. Jeżeli w ziemi brak tych składników, należy ją nawieźć popiołem drzewnym, sproszkowanym starym gruzem lub marglem. Rozmnaża się z nasion. Siać na wiosnę wprost na wyznaczone miejsce. Po zasianiu lekko uwałować. W razie potrzeby poprzerywać, tak aby odstęp pomiędzy roślinami wynosił pół metra.
CENA: 100 kg ziela (Herba Absynthii) 35—50 zł.
B. — Roślina dorastająca do 1½ metra wysokości. Łodyga naga, silna, brudnoczerwona, rozgałęziona. Korzenie grubości około 2½ cm, drzewiaste, zewnątrz bure, wewnątrz białe. Liście wielowrębne, podwójnie pierzaste, dość szerokie, z wierzchu gładkie, ciemnozielone, pod spodem omszone, białawe (stąd prawdopodobnie nazwa bylica = bielica). Kwiaty żółte lub czerwone, zebrane w wiechowate kłosy. Smak lekko gorzkawy, korzenny. Zapach balsamiczny.
ROŚNIE przy drogach, gościńcach, na podwórzach, miedzach i nieuprawnej roli.
KWITNIE w lipcu i sierpniu.
ZBIERA SIĘ korzenie w jesieni; po wykopaniu odciąć i odrzucić główny, zdrewniały korzeń i pozostawić tylko boczne rozgałęzienia. Oczyszcza się je z ziemi i nie myjąc, suszy, przechowując następnie w zamkniętym naczyniu. Na sto części na wagę świeżo wykopanych, bocznych korzonków, otrzymuje się
