Władysław Tarnowski posiadał gruntowne wykształcenie jako literat i jako muzyk. Pracował wiele, długo i pilnie pod znakomitych mistrzów kierunkiem. Późniéj nawet, w wieku dojrzałym, dnie mu w tych samotnych Wróblewicach schodziły na ustawicznéj pracy. Dzięki téj pracowitości, zostawił pomimo krótkiego życia, tyle dzieł pięknych wierszem i prozą i tyle kompozycyi. Utwory jego orkiestrowe odznaczają się bogatą instrumantacyą. Motyw ich przewodni, wielce oryginalny, piękny i szlachetny, przeprowadzony umiejętnie, nigdy nie bywał zagłuszonym, nawet wtenczas, gdy fantazya jak burza unosiła go szalonemi akordami, lub rozpływała się rzewnie we wtórowaniu tęsknym śpiewom. W muzyce jego natura się odzywa. Lecz czy to jéj dysonanse wrzawą przemawiają, czy jéj harmonia rozbrzmiewa pokojem i ciszą, — czy wreszcie tony dramatyzują uczucia i namiętności ludzkie, — jest ona zawsze idealną. Charakteryzuje jego muzykę ton smutny tęsknych pragnień i dążeń, który samą wesołość łzami napełnia, — ów ton, właściwy wszystkim naszym poetom i kompozytorom, który jest znamieniem i cechą wieku. (D. n.)
