Strona:PL B. Sulita - Wróblewice.djvu/53

uwertury. Każdy nowy utwór Tarnowskiego bywał doskonalszym od tego, który go poprzedził. Gdyby go więc śmierć zazdrosna nie była przedwcześnie nam wydarła, byłby stworzył szereg wielkich arcydzieł, któreby go postawiły w rzędzie pierwszych muzyków świata.
 Dwa niedokończone dramata, o których dopiéro co pisałem, przedstawiać miały zdarzenia z epoki Zygmunta III i Stanisława Augusta. Studya przedwstępne już porobił, — plan był już gotowy, niektóre szczegóły przygotowane, całość miała być ukończona po powrocie do domu z ostatniéj podróży. „Wyjazd mój, — pisał do mnie, — znowuż nieco odwleczony, robię bowiem pilne, gwałtowne studya nad dziejami Zygmunta III i równocześnie Stanisława Augusta. Zamknięty w pokoju wiejskim, i nie mogąc wyjść do ogrodu z powodu dreszczów, ciągle czytam i pracuję aż mnie oczy i nerwy poczęły boleć. Wypada mi zmienić sposób życia, bo tu żyję jak mnich, a choć jestem swobodny i prawie wesół, czuję, że tym sposobem osamotnionego życia spełniam rodzaj samobójstwa na sobie, bo za młodym jestem i zanadto mam siły i energii, bym tak żył odosobniony“. Był to list ostatni, przed wyjazdem w podróż na około świata do mnie pisany. Pojechał i wrócił trupem do tych Wróblewic, gdzie tyle pięknych dzieł utworzył, a jeszcze więcéj utworzyć zamierzał.
 Po obejrzeniu zbiorów w dworcu, oprowadził mnie Władysław po wspaniałym ogrodzie. Pod jego cienistemi sklepieniami jadaliśmy obiady, patrząc na