Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/103

 — E, jeden tam taki, com u niego służył dawniéj.
 — Ksiądz Modest — mruknął Wiktor.
 — A ty zkąd wiesz o tém? zapytał go Kłyk zdziwiony.
 Wiktor uśmiechnął się z zadowolenia, że podszedł starego andrusa, pociągnął spory łyk ponczu i wymownym gestem zachęcił towarzysza do picia, na co ten nie dał się długo prosić.
 — I cóż masz za robotę? — badał go daléj.
 — To mój sekret.
 — Myślisz, że nie wiem? mówił Kudłacz, któremu jak przez sen przypomniała się rozmowa Kłyka z dewotką w szynku na Kazimierzu.
 — A żebyś ty tak spuchł, jeżeli wiesz — chyba że ci Kundusia powiedziała. Oj, zmłóciłbym ją po żebrach, ażby ruski miesiąc popamiętała! Ale to być nie może — ćmisz mnie tylko i zawracasz głowę; Kundusia nie taka głupia, żeby wypaplała.
 — No, o co, że wiem?
 — O co chcesz, choćby o dziesięć szklanek ponczyku.
 — Zgoda — idzie! — i podał mu rękę.
 — No? — zapytał Kłyk.
 — Idzie o Flawjusza i dziewczynę.
 Kłyk zerwał się z miejsca z podziwu i wytrzeszczył głupio oczy.