Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/12

zupełną obojętność, i poszedł za urzędnikiem.
 — A to go schatrzył (schwytał) — odezwał się jeden z nich — rudy, — po wyjściu inspektora.
 — Ale za co też?
 — Pewnie go przechrzta okapował (wydał).
 — Przechrzta nie taki. Tu o inną buchankę (złodziejstwo) idzie. Drągal szewruje często na własną rękę.
 — I udaje mu się zawsze. Ale teraz manele (kajdany) go nie miną.
 — Ale patrzno, jak to ten drwal (włóczęga) przed chatrakiem zachamował się (schował się) za piec. Musi to być sztymp (złodziej, co już siedział w kozie) pewnie.
 — A jeżeli to ten, co go przechrzta wysłał; wtedy i bez drągala moglibyśmy kapować na grandę (iść na wielkie złodziejstwo lub rabunek), bo kto wie czy nam się uda drugi raz dobrać do tego łomaństwa (srebro).
 — To szewraj z nim.
 Rudy podniósł się z siedzenia, przeciągnął się, ziewnął, przeszedł się kilka razy po szynkowni i kołując podszedł powoli do kudłatego, który tymczasem wysunął się z kryjówki z zapieca.
 — Siewrany? (zmówiony — stowarzyszony) spytał rudy, zaczepiwszy kudłatego kiwnięciem głowy.