Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/127

 — Nie lubię długich korowodów. Jutro rano czekam na panów z moim sekundantem przy spalonym moście.
 Mówiąc to, skłonił im się zimno, dając do zrozumienia, że rozmowa skończona.
 Po odejściu gości Zofja wbiegła niespokojna do pokoju ojca z zapytaniem:
 — Kto to był ojcze? Słyszałam nazwisko tego nędznika.
 — Znajomi jacyś jego. Chcieli dowiedzieć się odemnie o szczegółach dzisiejszego zajścia.
 — I cóż?
 — Zaspokoiłem ich ciekawość.
 — Nic więcej? — badała, patrząc mu w oczy
 — Nic — zakończył Flawjusz, siląc się na obojętność.
 Nad wieczorem Flawjusz wyszedł na miasto, wyszukać między dawnemi towarzyszami broni, sekundanta. Powrócił znacznie spokojniejszy i późno w noc przesiedział rozmawiając i pieszcząc się z córką. Zofja czuła się szczęśliwą, nigdy bowiem ojciec nic był dla niej tak serdecznym.
 Następnego dnia rano, zeszedłszy się w umówionem miejscu z swoim sekundantem, udali się razem do spalonego mostu. Flawjusz był pełen otuchy, że wróci bez szwanku, nie