Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/14

 — Dajcie pokój, kumo — uspokajał ją ekslokaj. Pijcie lepiej.
 — Nie mogę już, jak was kocham.
 — No, jeszcze kubeczek, jeden kubuś tylko.
 — Nie, nie mogę, ksiądz Gaudenty miał dziś taką śliczną naukę o wstrzemięźliwości!
 — Ba! a sam pewnie spił się potem.
 — Bezbożnik z was, kumie.
 — Jakto bezbożnik? Alboż to sam Pan Jezus nie mnożył wina w Kanie Galelejskiém? Toć przecie nie do ampułek, jeno na ludzkie rozweselenie.
 Baba się uśmiechnęła i wyszczerzyła do kumotra dwa żółte zęby.
 — A bodaj was kumie — rzekła biorąc kieliszek — jak wy to składnie mówicie, że trudno się oprzeć pokusie. No, wasze zdrowie.
 — Pijcie z Bogiem.
 Przysunął się bliżej i dodał zniżonym głosem:
 — Więc powiadacie, że dziewczyna się wzdraga?
 — Mowi, że ją wychował, że się do niego przywiązała.
 — Ależ on bezbożnik, kacerz. Duszę jej zgubi.
 — Mówiłam jej to wszystko, dziewucha płacze, ale od niego odejść nie chce.
 — Djabla sprawa. Trzebaby wyperswadować, że to tylko na krótko, dopóki się ojciec