Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/149

pełnego wyzdrowienia Flawjusza. Skoro tylko podniósł się z łóżka, dano na zapowiedzi.
 W sam dzień ślubu przyniesiono Flawjuszowi karteczkę, na któréj stały tylko te słowa: „Umierający pragnie z tobą mówić.“
 — Któż to taki? — zapytał posłańca.
 — Nie wolno mi nic powiedzieć. Doróżka czeka — mogę pana odwieźć na miejsce.
 — Czekajcie dzieci, zaraz wrócę — przemówił po chwili namysłu Flawjusz, i wsiadł do doróżki.
 Przywieziono go do jednej z większych kamienic choć w bocznej ulicy. Pełen ciekawości szedł z służącym na pierwsze piętro, a gdy weszli do ciemnego prawie pokoju, spostrzegł na łóżku leżącego chorego, którego rysów nie mógł rozpoznać.
 — Flawjuszu! — przemówił chory głosem przytłumionym i słabym.
 — Któż mnie woła?
 — To ja — Modest.
 Flawjusz zmarszczył brwi i cofnął się ku drzwiom.
 — Nie odchodź! przez litość nad umierającym, zostań! Życie różniło nas i waśniło, niech choć śmierci chwila nas połączy. Wiem, że wiele przeciw tobie zawiniłem — ale pokora niech mi wyjedna przebaczenie.
 — Czego żądasz odemnie? — spytał Flawjusz wzruszony błagalnym głosem księdza.
 — Jednego uścisku dziecka mego.