Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/26

rzenie, bo nie podnosił oczów i aby zamaskować chwilowe pomieszanie, mówił daléj do gościa:
 — Dobrze, żeś przyszedł; Saba będzie miała towarzystwo przy herbacie.
 — Jeżeli pani pozwoli — rzekł Seweryn kłaniając się.
 — O panie — odrzekła hrabina z salonową grzecznością, odpowiadając lekkim ukłonem na ukłon.
 — Idę się więc przebrać — dodał hrabia Adam i wyszedł z salonu.
 Po jego odejściu zapanowało chwilowe milczenie.
 Gdy przycichł odgłos kroków hrabiego, Seweryn powstał nagle, zbliżył się hrabiny i wziąwszy jéj rękę, podniósł do ust swoich.
 — Co pan robisz? — szepnęła marszcząc lekko czoło i wyrywając mu rękę — mógłby zobaczyć; czy pan wiesz na co mnie narażasz?
 — Odszedł już.
 — Kto panu zaręczy, że nas nie śledzi z ciemnego pokoju!
 — Tak dawno cię nie widziałem, Sabino! szeptał Seweryn, z miłością wpatrując się w twarz hrabiny.
 — Czy moja w tem wina?
 — Boję się częstemi wizytami obudzić jego podejrzenie. Ale gdybyś wiedziała, ile mnie kosztuje takie wstrzymywanie się, mo-