Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/45

 — Muszę mieć coś assafetydycznego w sobie, kiedy mogę podrażnić tak stępiony smak.
 — Tylko, proszę cię, nie karm mnie odgrzewanemi konceptami, bo się rozchoruję.
 — Nie bój się; połykałeś ty niestrawniejsze rzeczy i nie strułeś się.
 — Naprzykład?
 — Naprzykład własną sumienność, powalaną atramentem i łapówkami. Masz strusi żołądek, który jednego dnia żywi się hymnami do świętych pańskich, a drugiego, a raczéj drugiej nocy, tłustemi epigrammatami dla aktorek.
 — Widocznie jesteś jednym z zapoznanych przezemnie genjuszów literackich.
 — Chybiłeś mój drogi. Zostawiam sobie tę przyjemność walania atramentem palców i sumienia, aż po twojéj śmierci.
 — Oho! to będziesz musiał długo czekać. A może umiesz wróżyć i wiesz kiedy umrę i na co?
 — Nie, ale wiem co zrobisz po śmierci.
 — Pewno do piekła pójdę, co? hi, hi, hi.
 — I to nie — każesz się zanieść do jakiego żeńskiego klasztoru na oczyszczenie. Bądź zdrów.
 W téj chwili, dama wysokiego wzrostu i dobréj tuszy, podeszła do literata, udającego że się śmieje i zapytała go: