Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/62

w swojej kryjówce; czatował tylko na sposobność wymknięcia się niepostrzeżenie, podczas gdy wyprowadzać będą Rudego... —
 Tymczasem, na schodach dały się słyszeć kroki. Był to hrabia. Zamyślony głęboko, szedł prosto do siebie, gdy głośna rozmowa i niezwykły ruch około drzwi prowadzących do salonu, zwróciły jego uwagę. Wszedł i zdziwił się niepomału zobaczywszy człowieka związanego leżącego na ziemi, a nad nim Seweryna obryzganego błotem.
 — Co to wszystko znaczy? Sewerynie, co znaczy twój ubiór?
 Seweryn teraz dopiero spostrzegł, że dotąd niezmienił ubrania i mocno się zmieszał obecnością hrabiego, o którym zupełnie zapomniał.
 — Złapaliśmy złodzieja — odpowiedział — było ich kilku, reszta uciekła. Byliby was ze szczętem okradli, bo w pokojach nie było nikogo.
 — A gdzie Saba?
 Seweryn spostrzegł, że jeszcze bardziej się zaplątał i zakłopotany odrzekł:
 — Twoja żona? nie wiem.
 — Wszak zostawiłem was razem?
 — Tak, ale ja byłem jeszcze potem na maskaradzie; przypadkiem dopiero przechodząc....
 Hrabia spojrzał dziwnym wzrokiem na zakłopotanego Seweryna i wycedził przez zęby: