Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/67

 — O jakiem pan bezczeszczeniu mówisz?
 — Na to odpowiem ci, gdy się dowiem wszystkich szczegółów dzisiejszéj nocy, a dowiedzieć się muszę i wtedy!....
 — Cóż wtedy? spytała drwiąco Sabina.
 — Wypędzę! dokończył hrabia gwałtownie.
 — A ja rozgłoszę światu twoje miłostki z hrabiną Konstancją.
 — Milcz! twoje usta nie godne są wymawiać tego zacnego imienia.
 Hrabina rozśmiała się ironicznie.
 — Czy miałeś mnie za tak naiwną, żeś mógł sądzić, iż nie domyślę się waszych uczuć?
 — Gdybyś mogła zrozumieć czystość tych uczuć, nie kalałabyś ich w téj chwili niegodnem podejrzeniem.
 — Nie wiem, czy hrabia Roman byłby bardzo zadowolony z tych czystych uczuć. A widzisz, zadrżałeś. Zresztą, mało mnie to obchodzi, jakiego rodzaju jest ta miłość; użyję jéj na obronę, gdybyś chciał cośkolwiek przeciw mnie przedsięwziąść. Zanim mnie zgubisz, pierwéj okryję hańbą i zdemaskuję niewzruszoną cnotę twojéj kochanki. Zostaw mnie w spokoju, będę i ja milczeć.
 — Boże! któż mnie uwolni od tego potworu! jęknął hrabia i wybiegł z sypialni, zatrzasnąwszy drzwi za sobą.