Strona:PL Bałucki - Tajemnice Krakowa.djvu/94

 — Wiktor Szeling.
 — Wiktor Szeling! powtórzył ksiądz z widocznem zadziwieniem.
 — Czy go znałeś?
 Ksiądz wahał się chwilę, zaczem odrzekł:
 — Nie.
 — Więc polecam ci, księże Modeście, tę sprawę. Oby Bóg ci dopomógł. Ja odchodzę, aby uniknąć niemiłego spotkania.
 To powiedziawszy, wzięła książkę do nabożeństwa i wyszła.
 Ksiądz zostawszy sam, rozebrał się z poważnéj i świątobliwéj pozy i krokiem zdradzającym wewnętrzne wzburzenie przechadzał się po pokoju.
 — Wiktor — mówił sam do siebie — gdyby to był on! Grzechy młodości, jak zadawnione choroby, odzywają się znowu. Nie rad jestem z tego spotkania.
 Po chwili mówił znowu:
 — Trzydzieści tysięcy — za co? za kilka nędznych szpargałów! Mam nadzieję, że inną drogą dojdę do nich. Trzeba nie zrażać go sobie.
 W téj chwili zabrzęczał dzwonek w przedpokoju, i czyjeś kroki dały się słyszeć w salonie. Był to Kudłacz-Wiktor, tylko nie w takiéj postaci, w jakiéj go pierwszy raz widzieliśmy. Dochody, jakie czerpał ze szkatuły hrabiny, zmieniły go prawie do niepoznania.