Strona:PL Balzac-Jaszczur.djvu/234

 — Więc dobrze, tak, mój kochany, rzekł, jestem twoim lokajem. Ale ty masz być naczelnym redaktorem pisma, milczże! bądź przyzwoity, zrób to dla mnie! Kochasz mnie?
 — Czy ja cię kocham? Dzięki tej skórze będziesz miał zawsze hawańskie cygara. Wciąż skóra, mój przyjacielu, wszechmogąca skóra! Znakomite cousticum, mogę leczyć odciski. Masz odciski? usunę ci je.
 — Nigdy jeszcze nie plotłeś takich głupstw...
 — Głupstw, kochanku? Nie. Ta skóra kurczy się za każdem mojem pragnieniem... to coś przekręcone... Braman — siedzi w tem wszystkiem jakiś braman! — ten braman to musiał być tęgi figlarz, bo pragnienia, widzisz, powinnyby rozszerzać...
 — Tak, tak.
 — Powiadam ci...
 — Tak, to zupełna prawda, jestem twojego zdania. Pragnienie rozszerza...
 — Powiadam ci, skóra!
 — Tak.
 — Ty mi nie wierzysz. Znam cię, mój chłopcze, ty łżesz jak świeżo upieczony król.
 — Jakże chcesz, abym wierzył w twoje pijackie brednie?
 — Idę z tobą o zakład, mogę ci tego dowieść. Weźmy miarę.
 — On nigdy nie uśnie, wykrzyknął Emil widząc że Rafael szpera po całej jadalni.