Strona:PL Balzac-Jaszczur.djvu/274

 — O mój Rafaelu, rzekła Paulina po dwuch godzinach milczenia, chciałabym aby na przyszłość nikt nie wchodził na to drogie poddasze.
 — Trzeba zamurować drzwi, wstawić kratę w okienko i kupić ten dom.
 — Tak, właśnie, rzekła.
 Następnie, po chwili:
 — Zapomnieliśmy troszkę szukać twoich rękopisów!
 Zaczęli się śmiać ze słodką beztroską.
 — Ba! drwię sobie ze wszystkich nauk! wykrzyknął Rafael.
 — O, mój panie, a sława?
 — Ty jesteś moją jedyną sławą.
 — Byłeś bardzo nieszczęśliwy zapełniając maczkiem te stronice, rzekła przeglądając papiery.
 — Moja Paulino...
 — Och, tak, jestem twoją Pauliną... A co?
 — Gdzie ty mieszkasz?
 — Ulica Saint-Lazare. A ty?
 — Ulica de Varenne.
 — Jak my będziemy daleko od siebie, aż do...
 Urwała spoglądając na kochanka z chytrą i zalotną minką.
 — Ależ, odparł Rafael, mamy conajwyżej dwa tygodnie rozłąki przed sobą.
 — Naprawdę! za dwa tygodnie będziemy po ślubie!
 Zaczęła skakać jak dziecko.