Strona:PL Balzac-Jaszczur.djvu/300

 — Jest stanowczo coś djabelskiego w tem wszystkiem! wykrzyknął Rafael w rozpaczy. Więc żadna siła ludzka nie zdoła mi przyczynić ani jednego dnia?
 — Panie, zbłądziłem, odparł matematyk ze strapioną miną, powinniśmy byli poddać tę osobliwą skórę działaniu machiny do ciągnienia blachy. Gdzież ja miałem głowę, aby panu proponować ciśnienie!
 — To ja prosiłem o to, odparł Rafael.
 Uczony odetchnął jak winny uwolniony dwunastoma głosami przysięgłych. Jednakże, zaciekawiony osobliwym problemem jaki nastręczała ta skóra, zastanowił się chwilę i rzekł:
 — Trzeba zażyć tę nieznaną substancję odczynnikami. Chodźmy do Jafeta, chemia będzie może szczęśliwsza od mechaniki.
 Valentin popędził konia, w nadziei zastania słynnego chemika Jafeta w jego laboratorjum.
 — I cóż, stary przyjacielu, rzekł Planchette widząc Jafeta siedzącego w fotelu i oglądającego jakiś strąt, jakże się miewa chemia?
 — Drzemie. Nic nowego. Prawda, Akademia uznała istnienie salicyny, ale salicyna, asparagina, woklina, digitalina, to nie są odkrycia...
 — Nie mogąc wynajdywać rzeczy, rzekł Rafael, zdaje się że jesteście skazani na wynajdywanie nazw.
 — Dalibóg, masz słuszność, młodzieńcze!
 — Słuchaj, rzekł Planchette do chemika, sprobuj nam rozłożyć tę substancję: jeżeli wydobędziesz z niej jakikolwiek pierwiastek, nazywam go zgóry dja-