Strona:PL Balzac - Blaski i nędze życia kurtyzany.djvu/109

 — Jeżeli tak, będę posłuszna owem psiem poddaniem które okazuję stale, rzekła Ester. Ujęła Lucjana pod ramię i zaciągnęła go do swego pokoju, mówiąc:
 — Czy dobrze choć podjadłeś, Lulu złoty, u tego bezecnego barona?
 — Po kuchni Azji, żaden obiad nie wyda mi się dobry, choćby z dłoni najsławniejszego kuchmistrza; ale gotował Carême, jak każdej niedzieli.
 Lucjan porównywał mimowoli Esterę z Klotyldą. Kochanka była tak piękna, tak ciągle ponętna, że nie pozwoliła się jeszcze zbliżyć potworowi który pożera najsilniejsze namiętności: nasyceniu!
 — Co za szkoda! rzekł sobie: znaleźć żonę w dwóch tomach! Z jednej strony poezja, rozkosz, miłość, oddanie, piękność, wdzięk...
 Ester kręciła się po pokoju jak czynią kobiety nim położą się do łóżka, chodziła tam i z powrotem, bujała nucąc: istny kolibr.
 ...Z drugiej, wielkie imię, rasa, zaszczyty, stanowisko, znajomość świata!... I żadnego sposobu zjednoczenia ich w jednej osobie! wykrzyknął Lucjan.
 Nazajutrz, o siódmej, budząc się w tym uroczym, białym i różowym pokoju, poeta ujrzał się sam. Skoro zadzwonił, zjawiła się niesamowita Europa.
 — Czego pan sobie życzy?
 — Ester!
 — Pani wyjechała o trzy na piątą. Wedle rozkazów księdza Karlosa, otrzymaliśmy na skład franco nowego buziaka.
 — Kobietę?...
 — Nie, panie, Angielkę... jedną z tych istot, których porządek dzienny wypada w nocy... mamy rozkaz traktować ją tak jakby to była pani; co pan zamierza uczynić z tą lafiryndą?... Biedna pani, ależ płakała!... „Ha, trudno, tak trzeba!... wykrzyknęła. Zostawiłam biednego kotuśka gdy spał, rzekła do mnie ocierając