Strona:PL Balzac - Blaski i nędze życia kurtyzany.djvu/122

Loucharda, agenta naszego trybunału. Może hultaje mają kogoś nakryć w dzielnicy.
 W kwadrans potem, stary Canquoëlle wstał, wziął parasol i spokojnie wyszedł.
 Czy nie należałoby wytłumaczyć, co za straszliwy i głęboki człowiek krył się pod sukniami ojca Canquoëlle, jak ksiądz Karlos ukrywał Vautrina? Południowiec ten, urodzony w Canquoëlles, jedynym majątku dość przyzwoitej zresztą rodziny, nazywał się Peyrade. Należał istotnie do młodszej linji de la Peyrade, starego ale zubożałego rodu z Gontat, posiadającego jeszcze małą wioskę. Był najmłodszy z siedmiorga dzieci i przybył pieszo do Paryża z dwoma talarami w kieszeni, w r. 1772, mając siedemnaście lat, party burzliwym temperamentem, żądzą wybicia się która ciągnie tylu południowców do stolicy, gdy zrozumieją że dom nie zdoła nigdy nastarczyć ich potrzebom. Objaśnimy całą młodość Peyrade’a, skoro powiemy, iż w r. 1782 był konfidentem, bohaterem generalnej dyrekcji policji, gdzie zażywał wielkiego poważania u pp. Lenoir i d’Albert, dwóch ostatnich generalnych dyrektorów. Rewolucja nie miała policji, nie potrzebowała jej. Szpiegostwo, wówczas dość powszechne, nazywało się gorliwością obywatelską. Dyrektorjat, ów rząd nieco prawidłowszy niż Komitet Ocalenia Publicznego, zmuszony był wskrzesić policję, Pierwszy Konsul zaś dokończył tej kreacji, stwarzając prefekturę oraz ministerjum policji. Peyrade, człowiek tradycji, złożył personel do spółki z niejakim Corentin, o wiele tęższym zresztą od niego, mimo iż młodszym, wręcz genjalnym w podziemnej pracy. W r. 1808, olbrzymie usługi jakie oddał Peyrade, zyskały mu nominację na generalnego komisarza policji w Antwerpji. W intencji Napoleona urząd ten równał się ministerstwu policji, mającemu nadzór nad Holandją. Po kampanji r. 1809, na rozkaz cesarskiego gabinetu, Peyrade’a porwano z Antwerpji, przywieziono pod strażą do Paryża i wtrącono do turmy. W dwa miesiące potem, wyszedł z więzienia, za poręką przyjaciela swego Corentina; poddano go wszak-