Strona:PL Balzac - Blaski i nędze życia kurtyzany.djvu/159

 — Nie żądam tego poświęcenia, odparł Barker; mógł pan być upoważniony do podjęcia. Niech pan pokwituje, a ja podejmuję się zrealizować.
 — Dziwi mnie taka nieufność ze strony d’Estourny’ego, rzekł Cérizet.
 — W jego położeniu, rzekł Barker, nie można mu mieć za złe, że złożył jajka w rozmaitych koszykach.
 — Czyżby pan przypuszczał?... spytał aferzysta, oddając fałszywemu Anglikowi weksle prawidłowo pokwitowane.
 — ...Przypuszczam, że pan zachowa jego kapitały, rzekł Barker, jestem tego pewny: są już rzucone na zielony stół Giełdy.
 — Majątek mój zależy od tego, aby...
 — Aby je przegrać pozornie, rzekł Barker.
 — Panie!... krzyknął Cérizet.
 — Słuchaj mnie, drogi Cérizet, rzekł zimno Barker; oddałby mi pan przysługę, ułatwiając mi tę operację. Bądź pan tak uprzejmy napisać do mnie list, w którym powiesz, iż oddajesz te walory pokwitowane na rachunek d’Estourny’ego, i że komornik, któremu zlecono pościg, ma uważać okaziciela listu za posiadacza trzech akceptów.
 — Czy zechce mi pan wymienić swoje nazwisko?
 — Bez nazwiska! odparł angielski kapitalista. Pisz pan: okaziciel listu i akceptów... Zapłacę panu dobrze tę uprzejmość.
 — Jak?... rzekł Cérizet.
 — Jednem słowem. Zostaje pan we Francji, nieprawdaż...
 — Tak, panie.
 — Otóż, nigdy Jerzy d’Estourny nie wróci do kraju.
 — Dlaczego?
 — Jest więcej niż pięć osób, które, wedle mojej wiedzy, zamordowałyby go, i on wie o tem.
 — Nie dziwię się, iż prosi mnie, abym mu pomógł zakupić ładunek przeznaczony dla Indyj! wykrzyknął Cérizet. I, na nieszczęście, zobowiązał mnie, abym uwięził wszystko w papierach pu-