Strona:PL Balzac - Blaski i nędze życia kurtyzany.djvu/284

 — To nie dla ciebie przecież?...
 — Może.
 — Ty! która żyjesz w radości, w zbytku, we własnym domu! w wilję uczty o której będą mówili dziesięć lat, która kosztuje Nucingena dwadzieścia tysięcy franków! Będą, powiadają, poziomki w lutym, szparagi, winogrona, melony, za tysiąc talarów kwiatów w domu...
 — Co ty mówisz! za tysiąc talarów róż na samych schodach.
 — Powiadają, że twoja tualeta kosztuje dziesięć tysięcy?
 — Tak, suknia z brukselskiej koronki; Delfina, żona jego, jest wściekła. Ale chciałam mieć strój oblubienicy.
 — Gdzie jest tych dziesięć tysięcy franków? rzekła pani du Val-Noble.
 — To wszystkie moje pieniądze, rzekła Estera z uśmiechem. Otwórz tualetkę, są pod papierem na papiloty...
 — Kto mówi o śmierci, ten się nie zabija, rzekła pani du Val-Noble. Gdyby to było dla jakiejś...
 — Zbrodni? cóż znowu! rzekła Estera kończąc myśl przyjaciółki i widząc jej wahanie. Możesz być spokojna, rzekła, nie chcę zabić nikogo. Miałam przyjaciółkę, kobietę bardzo szczęśliwą, umarła, pójdę za nią... to wszystko.
 — Jakaś ty głupia!
 — Cóż chcesz! przyrzekłyśmy sobie.
 — Daj bez skrupułu zaprotestować ten weksel, rzekła pani du Val-Noble z uśmiechem.
 — Zrób co ci mówię i idź sobie. Słyszę jakiś pojazd: to Nucingen, człowiek który szaleje ze szczęścia! Ten mnie kocha... Czemu nie kochamy tych, którzy nas kochają? ostatecznie, robią wszystko aby się nam przypodobać...
 — A ba? rzekła pani du Val-Noble, to tak jak ze śledziem, który jest najchytrzejszą z ryb.
 — Dlaczego?
 — Tego właśnie nikt nie mógł się dowiedzieć.