Strona:PL Balzac - Blaski i nędze życia kurtyzany.djvu/297

 I obie kobiety wysiadły.
 — Baptysto, rzekła młoda księżna, niech pocztyljon jedzie stępa, chcemy się przejść trochę, będziesz nam towarzyszył.
 Magdalena de Mortsauf ujęła Klotyldę pod rękę i pozwoliła Lucjanowi z nią mówić. Doszli w ten sposób do małej wioski Grez. Była ósma; Klotylda pożegnała się z Lucjanem.
 — A więc, drogi, rzekła kończąc z godnością tę długą rozmowę, nie wyjdę za mąż za nikogo prócz ciebie. Wolę raczej wierzyć tobie niż ludziom, niż ojcu i matce... Nikt chyba nie dał takiego dowodu przywiązania, nieprawdaż?... A teraz, staraj się rozproszyć fatalne uprzedzenia, jakie ciążą na tobie...
 W tej chwili, dał się słyszeć galop kilkunastu koni i, ku zdumieniu pań, żandarmerja otoczyła grupę.
 — Czego panowie chcecie?... rzekł Lucjan z arogancją dandysa.
 — Pan jesteś Lucjan de Rubempré? spytał prokurator.
 — Tak, panie.
 — Uda się pan natychmiast z nami do więzienia; mam rozkaz aresztować pana.
 — Kto są te kobiety? wykrzyknął brygadjer.
 — A, prawda... Przepraszam panie, paszporty pań? pan Lucjan ma, wedle moich instrukcji, koneksje z kobietami, które dla niego zdolne są...
 — Bierze pan księżnę de Lenoncourt-Chaulieu za dziewkę! rzekła Magdalena, obrzucając prokuratora spojrzeniem księżniczki.
 — Jest pani dosyć ładna na to, odparł sprytnie urzędnik.
 — Baptysto, pokaż nasze paszporty, rzekła młoda księżna uśmiechając się.
 — I o jaką zbrodnię oskarżony jest pan... rzekła Klotylda, którą księżna usiłowała wsadzić do powozu.
 — O wspólnictwo w morderstwie i kradzieży, odparł brygadjer żandarmerji.