Strona:PL Balzac - Córka Ewy; Sekrety księżnej de Cadignan.djvu/130

 — Niech się pan nie zajmuje temi drobiazgami; powinien pan wiedzieć, że kobiety to dzieci.
 — Czy uraziłem czem panią?
 — Byłażbym tutaj?
 — Ale nie uśmiechasz się do mnie, nie wydajesz się szczęśliwa że mnie widzisz.
 — Dąsam się, nieprawdaż? rzekła, spoglądając nań z ową poddańczą minką, zapomocą której kobiety umieją przybierać wygląd ofiary.
 Natan szedł obok z uczuciem niepokoju, ze ściśniętem sercem, przygnębiony.
 — Będzie to zapewne, rzeki po chwili milczenia, coś z rzędu owych błahych obaw, owych mglistych podejrzeń które pani stawia powyżej największych spraw życia; ma pani sztukę przeważania szali świata rzucając na wagę ułamek słomki, źdźbło.
 — Ironia?... Spodziewałam się tego, rzekła spuszczając głowę.
 — Maryo, czy nie widzisz aniele mój, że rzekłem te słowa aby ci wydrzeć tajemnicę?
 — Moja tajemnica będzie zawsze tajemnicą, nawet wówczas kiedy ją panu zwierzę.
 — Dobrze więc, powiedz...
 — Nie kochasz mnie, ciągnęła, rzucając mu owo skośne i podstępne spojrzenie, jakiem kobiety umieją tak chytrze indagować mężczyznę, wówczas gdy go chcą dręczyć.
 — Nie kocham?... wykrzyknął Natan.