Strona:PL Balzac - Córka Ewy; Sekrety księżnej de Cadignan.djvu/156

chanym bez zastrzeżeń: kochasz mnie tak, nieprawdaż?
 — Tak, rzekła.
 — I, ciągnął Raul, ujmując ją wpół i przyciągając ku sobie, aby ją pocałować w czoło bez względu na niebezpieczeństwo, zostawiam cię czystą i bez wyrzutów. Mogę cię wciągnąć w przepaść, i oto pozostajesz na brzegu w całej chwale, bez zmazy. Jednakże, jedna myśl mnie gnębi...
 — Jaka?
 — Będziesz mną gardzić.
 Uśmiechnęła się dumnie.
 — Tak, nie uwierzysz nigdy w świętość mojej miłości; a zresztą, będą mnie zohydzać, wiem o tem. Kobiety są zdolne pojąć, iż, z głębi naszego śmietnika, podnosimy oczy ku niebu, aby tam ubóstwiać bez podziału jakąś Maryę. Mięszają do tej świętej miłości mizerne kwestye; nie rozumieją, że ludzie wysokiej inteligencyi i szerokiej poezyi mogą wyzwolić duszę z użycia, aby ją zachować dla jakiegoś ubóstwianego ołtarza. A jednak, Maryo, kult ideału bardziej jest żarliwy u nas niż u was: znajdujemy go w kobiecie, która nawet go u nas nie szuka.
 — Poco ten feljeton? rzekła drwiąco jak kobieta pewna siebie.
 — Opuszczam Francyę; dlaczego i jak, dowiesz