Strona:PL Balzac - Córka Ewy; Sekrety księżnej de Cadignan.djvu/190

 — Nic, zanadto napalono.
 Hrabina rzuciła się na kozetkę. Nagle, pod wpływem niespodzianego odruchu obudzonego piekącym bólem zazdrości, zerwała się ma drżące nogi, skrzyżowała ręce i podeszła zwolna do męża.
 — Co ty wiesz? spytała. Nie jesteś człowiekiem zdolnym mnie torturować; zmiażdżyłbyś mnie, nie dając mi cierpieć, w razie, gdybym była winna.
 — Co takiego mam wiedzieć, Miaryo?
 — A zatem, Natan?...
 — Zdaje ci się, że go kochasz, odparł, ale kochasz jedynie urojony twór ulepiony z frazesów.
 — Wiesz zatem?...
 — Wszystko, rzekł.
 To słowo spadło na głowę Maryi jak maczuga.
 — Jeżeli chcesz, nie będę nigdy wiedział nic, odparł. Znalazłaś się nad urwiskiem, moje dziecko, trzeba cię wydobyć, pomyślałem już o tem. Masz. Wydobył z bocznej kieszeni list gwarancyjny i cztery akcepty Schmukego, które hrabina poznała, i rzucił je w ogień.
 — Coby się z tobą stało, biedna Maryo, za trzy miesiące. Komornicy wlekliby cię przed trybunały. Nie opuszczaj głowy, nie wstydź się: byłaś ofiarą najpiękniejszych uczuć, zawróciłaś sobie głowę poezyą nie człowiekiem. Każda kobieta, każda, słyszysz, Maryo? dałaby się uwieść na twojem miejscu. Czyż nie byłoby niedorzecznością u nas, mężczyzn,