Strona:PL Balzac - Córka Ewy; Sekrety księżnej de Cadignan.djvu/80

wypielęgnowany jak strojnisia, ubrany na ostatni guzik, obdarzony uraczą disinwolturą, zwolennik angielskiej elegancyi do jakiej zaprawiła go niegdyś lady Dudley. Taki kontrast przemawia do wyobraźni kobiet, dość skłonnych do przerzucania się z jednej ostateczności w drugą. Hrabina, osoba cnotliwa i nabożna, zabroniła samej sobie myśleć o Raulu; obudziwszy się nazajutrz w swoim raju, wyrzucała sobie, że jest niewdzięczną żoną.
 — Co sądzisz o Raulu Natanie? spytała przy śniadaniu męża.
 — Kuglarz jarmarczny, odparł hrabia, jeden z tych wulkanów, które się uspokaja zapomocą trochy złotego piasku. Hrabina de Moncarnet źle czyni przyjmując go u siebie.
 Odpowiedź ta zmroziła Maryę, tem bardziej iż Feliks, wtajemniczony w kulisy literackiego światka, poparł swój sąd dowodami, opowiadając co wiedział z życia Raula, życia nawskroś nieporządnego, splecionego z życiem modnej aktorki Floryny.
 — Ten człowiek ma dar, rzekł w końcu, ale nie ma ani wytrwania, ani cierpliwości które go uświęcają i czynią boskiem narzędziem. Chce narzucić się światu, próbując żyć na stopie na której nie może się utrzymać. Prawdziwe talenty, ludzie pracowici, szanowni, nie postępują w ten sposób: kroczą odważnie swoją drogą, godzą się ze swą nędzą i nie pokrywają jej szychem.