Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 1.djvu/116

 — Juści, panie hrabio, i pisane także, szczera prawda, tak jak to że mamy wydrę.
 — Co tu jest napisane? spytał hrabia pokazując mu dziennik.
 — Cu-o-ssi-dienne, odparł Mucha, zawahawszy się tylko trzy razy.
 Wszyscy, nawet ksiądz Brossette, zaczęli się śmiać.
 — A ba! każecie mi czytać gazetę, wykrzyknął Mucha podrażniony. Dziadek powiada, że to tylko dla bogatych, i że zawsze się człowiek później dowie co tam stoi.
 — Ma słuszność to dziecię, generale, budzi we mnie ochotę ujrzenia mego porannego zwycięzcy, rzekł Blondet, widzę że ma godnego ucznia...
 Mucha rozumiał doskonale, że służy za zabawę jaśnie państwu; w tej chwili wychowanek starego Fourchon okazał się godny mistrza, zaczął płakać...
 — Jak wy możecie żartować z dziecka, które chodzi boso?... rzekła hrabina.
 — I które uważa za rzecz zupełnie naturalną, że dziadek sobie odbija na jego buzi koszta wychowania, rzekł Blondet.
 — Słuchaj, mały, więc schwyciliście wydrę? rzekła hrabina.
 — Tak, proszę pani, tak prawdziwie jak to że pani jest najładniejsza kobieta jaką widziałem i jaką ujrzę w życiu, rzekł dzieciak ocierając łzy.
 — Pokaż ją... rzekł generał.
 — Och, panie hrabio, dziadzio ją schował, pod-