Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 1.djvu/179

 — Będzie pan hrabia handlował drzewem? rzekł Sibilet widząc wzruszenie ramion generała, zgoda. Nie zajmujmy się pańskiemi sprawami tutaj. Weźmy Paryż. Trzeba będzie wynająć skład, płacić koncesję i podatek, płacić prawa spławu, prawa komory, koszta wyładowania i rąbania, mieć zarządcę, buchaltera...
 — To niepodobieństwo, rzekł żywo generał przestraszony. Ale czemu nie miałby się nikt zgłosić?
 — Pan hrabia ma wrogów w okolicy...
 — Kogóż?
 — Najpierw pana Gaubertin...
 — To ten hultaj, po którym pan objął posadę?
 — Nie tak głośno, panie hrabio!... rzekł Sibilet, moja kucharka może słyszeć.
 — Jakto! nie mogę mówić u siebie o nędzniku, który mnie okradał? odparł generał.
 — W imię pańskiego spokoju, panie hrabio, chodźmy stąd trochę dalej. Pan Gaubertin jest merem La-Ville-aux-Fayes...
 — A, winszuję temu miasteczku, kroćset bomb, ładny ma zarząd w istocie!...
 — Niech mnie pan raczy słuchać, panie hrabio, i niech mi pan wierzy, że tu chodzi o rzeczy bardzo poważne, o pańską przyszłość tutaj.
 — Słucham, chodźmy tedy usiąść tam na ławce.
 — Panie hrabio, kiedy pan odprawił pana Gaubertin, musiał sobie znaleźć jakieś zajęcie, bo nie miał majątku...