Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 2.djvu/147

Ma pan słuszność, czas postawić rzecz jasno z Gaubertinem.
 — A jeżeli kręci, rzekł Rigou, potrafimy go zażyć.
 — Jest teraz dość bogaty, rzekł Lupin, aby być uczciwym.
 — Ręczyłabym za niego jak za siebie, odparła pani Soudry, to najuczciwszy człowiek pod słońcem.
 — Wierzymy w jego uczciwość, odparł Rigou, ale nie trzeba niczego zaniedbywać, między przyjaciółmi... Ale, ale, podejrzewam kogoś w Soulanges, że chce nam buty uszyć...
 — Któż taki? spytał Soudry.
 — Plissoud, odparł Rigou.
 — Plissoud! powtórzył Soudry, biedna szkapa, Brunet trzyma go uzdą, a żona żłobem; spytajcie Lupina.
 — Co on może zrobić? rzekł Lupin.
 — Chce, odparł Rigou, oświecić Montcorneta, zyskać jego protekcję i zdobyć awans...
 — To mu nie przyniesie nigdy tyle, co jego żona w Soulanges, rzekła pani Soudry.
 — On mówi wszystko żonie kiedy jest zawiany, zauważył Lupin; dowiemy się na czas.
 — Piękna pani Plissoud nie ma tajemnic dla pana, odparł Rigou; możemy tedy być spokojni.
 — Jest zresztą równie głupia jak ładna, odparła pani Soudry. Nie zamieniłabym się z nią; gdybym bowiem była mężczyzną, wolałabym raczej kobietę brzydką a sprytną, niż piękność która nie umie zliczyć trzech.