Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 2.djvu/167

rano: zobaczysz brata i siostrę, powiedz im to: „Jeśli zostawicie Pechinę w spokoju, stary Rigou ocali Mikołaja od wojska“...
 — Pan jest djabeł we własnej oosbie, wykrzyknęła Marja; powiadają, że pan podpisał z nim układ, czy to możliwe?
 — Tak, odparł poważnie Rigou.
 — Tak gadali na wieczornicy, ale ja nie wierzyłam.
 — Zapewnił mnie, że żaden zamach na mnie nie uda się, że nigdy mnie nie okradną, że będę żył sto lat zdrowo, że wszystko mi się powiedzie, i że do samej śmierci będę młody jak dwuletni kogut...
 — To widać, rzekła Marja. A zatem panu jest djabelnie łatwo ocalić mego brata od wojska...
 — Jeśli zechce, bo musi stracić przy tem palec, to wszystko, odparł Rigou; powiem mu jak!
 — O! to pan jedzie górą? spytała Marja.
 — W nocy nie jeżdżę tędy, odparł były mnich.
 — Z przyczyny krzyżów? rzekła naiwnie Marja.
 — Właśnie, ty spryciaro, odparł ten djabeł wcielony.
 Przybyli do miejsca, w którem droga powiatowa żłobi się w lekkiej wyniosłości gruntu. Rozdół ten przedstawia dwa dość strome zbocza, jakie się widuje przy tylu drogach we Francji.
 Na końcu tej gardzieli, liczącej sto kroków długości, drogi do Ronquerolles i do Cerneux tworzą placyk, gdzie zasadzony jest krzyż. Z jednego lub z drugiego zbocza człowiek może zmierzyć do podróżnego