Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 2.djvu/170

przedmioty z pewnością skradzione swojej drogiej pani“. To raz.
 Zdumienie odmalowało się na twarzy słuchaczy.
 — Nieźle, rzekł Plissoud. A Rigou?
 — Rigou? Zagroziłbym mu przez Steingela, że go usmażę żywcem w jego własnym domu, jeśli się nie wyniesie z okolicy.
 — A Gaubertin?
 — Gaubertin? Zagroziłbym mu innym handlarzem drzewa.
 — I czy pan wiesz, coby się stało po tych figlach? rzekł Bonnebault.
 — No co? spytał synek rejenta.
 — Na zakręcie jakiej aleji hrabia de Montcornet spotkałby kulkę, któraby mu strzaskała jego heroiczną i zgniłą łepetę!...
 — Tak się mówi, ale się tego nie robi, odparł Amaury.
 — To jednak jest okropne, rzekł Viollet, widzieć jak cała okolica zawzięła się na człowieka, który czyni jej tylko dobrze. Kradną go, łupią gdzie się da, i dziwują się strasznie, gdy on się broni!
 — Och, on jest dobrze spętany, odparł Plissoud. Sibileta umieszczono tam z ramienia tej bandy.
 — Oto, drogi Plissoud, posadka która nadałaby ci się jak ulał, wykrzyknął synek rejenta, I, na twojem miejscu... Jesteśmy między swymi, bo Bonnebault byłby łajdakiem i ze wszystkimi nami miałby do czynienia, gdyby powtórzył bodaj słowo z tego co się mówi przy bilardzie...