Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 2.djvu/171

 — To święte, odparł Bonnebault zaszczycony że go dopuszczono do tej arystokratycznej sosjety. I, myśląc się posłużyć nimi, ten kogut awoński udawał oddanego przyjaciołom.
 — Wygrane! wykrzyknął Bonnebault. Mam pulę! Cztery i pół franka.
 — Płacisz swoje słodkie wino? rzekł gruby Socquard, zjawiając się nagle.
 — Alboż się płaci dzisiaj? rzekł Bonnebault. Przecież to ani piętnasty, ani trzydziesty.
 — Zawsze trzydziesty dla ciebie, rzekł Socquard uderzając Bonnebaulta po ramieniu i przygważdżając go na miesjscu.
 Ta żelazna ręka, która ciężyła jak kowadło, warta była tyleż co pozew Bruneta. Bonnebault oddał cztery franki, zachowując sobie dziesięć su.
 — Bywajcie, przyjaciele! rzekł hulaka skacząc przez okno na drogę.
 — Marja zapłaci to wszystko, rzekł Viollet, patrząc na pozostałych graczy.
 — Tem lepiej, rzekł Amaury, bo przyjdzie może któregoś dnia poprosić mnie o pięć franków, i przyniesie mleczka.
 — Idziecie do mnie? rzekł Plissoud. Zrobimy partyjkę.
 Vilolet, Amaury, Vallet, udali się z mężem Eufemji. Widząc że wyszli, gruby kawiarz — na prowincji bowiem szynkarzy nazywa się jeszcze kawiarzami a ich żony kawiarkami — zaczął gasić lampy i zamy-