Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 2.djvu/227

chaud i opowiedział im koniec Księcia, oraz smutne odkrycie jakiego stał się powodem.
 — Mój Boże, powiedzmy to generałowi zanim siądzie do śniadania! wykrzyknęła hrabina; mógłby paść od gniewu.
 — Przygotuję go, rzekł Blondet.
 — Zabili psa, rzekła Olimpja wycierając łzy.
 — Więc tak lubiłaś tego charta, moje dziecko, rzekła hrabina, że go tak opłakujesz?...
 — Myślę o Księciu jedynie jako o złowrogiej przepowiedni; drżę aby się mężowi nie zdarzyło nieszczęście.
 — Jak oni nam zepsuli ten ranek! rzekła hrabina z rozkoszną minką.
 — Jak oni psują okolicę! odparła smutno młoda kobieta.
 Zastali generała przy bramie.
 — Skądże wy wracacie? rzekł.
 — Dowie się pan, odrzekł Blondet z tajemniczą miną, pomagając wysiąść pani Michaud, której smutek uderzył hrabiego.
 W chwilę potem, Blondet i generał znaleźli się na terasie...
 — Potrafi pan zapanować nad sobą, nie wpadnie pan w gniew... nieprawdaż?
 — Nie, odparł generał, ale niech pan mówi o co chodzi, bo inaczej pomyślę, że pan sobie żartuje ze mnie...
 — Widzi pan te drzewa z martwemi liśćmi?
 — Tak.