Strona:PL Balzac - Chłopi. T. 2.djvu/29

 — Nie widzę śladu dwóch różnych nóg, rzekł proboszcz, który udał się aż do lasu śladem obuwia kobiety.
 — Musiano ją z pewnością porwać i zanieść do lasu, wykrzyknął Michaud.
 — Jeżeli to noga kobieca, byłoby to niepojęte, wykrzyknął Blondet.
 — To musi być jakiś żarcik tego gałgana Mikołaja, rzekł Michaud, od kilku dni czyha na Pechinę. Dziś rano, czatowałem dwie godziny pod mostem, aby złapać hultaja, któremu jakaś kobieta dopomogła może w zamachu.
 — To okropne! rzekła hrabina.
 — Im się wydaje, że to figle! dodał proboszcz z goryczą i smutkiem.
 — Och, Pechina nie da się zatrzymać, rzekł Michaud, ona jest zdolna przebyć Awonę wpław... Przepatrzę brzegi rzeki, Ty, droga Olimpko, wracaj do domu, a wy, panowie, wraz z panią hrabiną przejdźcie się aleją w stronę Couches.
 — Co za kraj! rzekła hrabina.
 — Nicponie są wszędzie, odparł Blondet.
 — Czy to prawda, księże proboszczu, spytała pani de Montcornet, że ja ocaliłam tę małą ze szponów starego Rigou?
 — Wszystkie dziewczęta powyżej piętnastu lat, które pani zechce przyjąć do zamku, wyrwie pani temu potworowi, odparł ksiądz Brossette. Próbując ściągnąć do siebie to dziecko dwunastoletnie, ten apostata chciał nasycić zarazem i swoją rozpustę