Strona:PL Balzac - Cierpienia wynalazcy.djvu/153

de la Haye, której fizjognomja, pełna podziwu dla Lucjana, zdawała się mówić oblubieńcowi: „Bądź taki jak twój przyjaciel“.
 Błysk radości przemknął po twarzy Petit-Clauda.
 — Obiad u prefekta dopiero pojutrze, mamy jeszcze dzień, ręczę za wszystko.
 — A zatem, mój drogi, rzekł Lucjan do Petit-Clauda wracając o drugiej pieszo, przybyłem, ujrzałem, zwyciężyłem! Za kilka godzin, Dawid będzie bardzo szczęśliwy.
 — Oto wszystko co chciałem wiedzieć, pomyślał Petit-Claud. Uważałem cię tylko za poetę, ale ty jesteś i Lauzunem, to znaczy dwakroć poetą, odparł, żegnając go uściskiem dłoni który miał być ostatnim.
 — Droga Ewo, rzekł Lucjan budząc siostrę, dobra nowina! Za miesiąc, Dawid nie będzie miał już długów!...
 — Jakim cudem?
 — Otóż w spódniczce pani du Châtelet kryła się dawna Luiza; kocha mnie więcej niż kiedykolwiek, postara się, za pośrednictwem męża, przesłać raport o naszem odkryciu ministrowi!... Tak więc, mamy przed sobą już tylko miesiąc cierpień, tyle ile mi trzeba aby się zemścić na prefekcie i uczynić go najszczęśliwszym z mężów.
 Ewa, słuchając brata, miała uczucie że śni.
 — Kiedym oglądał ten popielaty salonik, gdzie, przed dwoma laty, drżałem jak dziecko; kiedym patrzał na te meble, malowidła i postacie, miałem wrażenie, że łuska spada mi z oczu! Jak Paryż odmienia człowieka!
 — Czy to szczęście?... rzekła Ewa, zrozumiawszy wreszcie brata.
 — No, kładź się, ty już usypiasz; pogadamy jutro, rzekł Lucjan.
 Plan Cérizeta odznaczał się nadzwyczajną prostotą. Mimo iż należał on do rzędu podstępów jakimi posługują się prowincjonalni komornicy, podstępów których powodzenie jest wielce zagadko-