Strona:PL Balzac - Cierpienia wynalazcy.djvu/183

myślą, mówi moim głosem, radzi się mnie we wszystkiem“. Ksiądz de Vermont odegrał taką rolę przy Marji Antoninie.
 — Zaprowadził ją na rusztowanie!
 — Nie kochał królowej!... odparł Hiszpan: kochał tylko księdza de Vermont.
 — Mamż zostawić za sobą rozpacz? rzekł Lucjan.
 — Mam skarby, będziesz w nich czerpał.
 — W tej chwili, wielebym uczynił aby uwolnić Sécharda, odparł Lucjan głosem który nie dźwięczał już samobójstwem.
 — Powiedz słowo, synu, a jutro rano otrzyma sumę potrzebną dla swego uwolnienia.
 — Jakto! dałbyś mi, ojcze, dwanaście tysięcy?...
 — Dziecko! czyż nie widzisz, że robimy cztery mile na godzinę? Staniemy na obiad w Poitiers. Tam, jeśli chcesz podpisać pakt, dać mi jeden jedyny dowód posłuszeństwa — jest on wielki, żądam go! — wówczas, dyliżans jadący do Bordeaux zawiezie piętnaście tysięcy franków twojej siostrze...
 — Gdzież są?
 Hiszpański kanonik nie odpowiedział nic, Lucjan zaś pomyślał:
 — Wydał się, żartował sobie ze mnie.
 W chwilę potem, Hiszpan i poeta siedli w milczeniu z powrotem. Milcząc, ksiądz sięgnął ręką do kieszeni kolaski, wydobył z niej ów worek skórzany, kształtu myśliwskiej torby, tak znany podróżnikom, poczem wygarnął zeń sto portugalskich dukatów, zanurzając po trzykroć szeroką rękę i wyjmując ją za każdym razem pełną złota.
 — Ojcze, jestem twój, rzekł Lucjan olśniony złotym strumieniem.
 — Dziecko! rzekł ksiądz całując Lucjana z czułością w czoło, to tylko trzecia część złota która znajduje się w tej torbie; trzydzieści tysięcy franków, nie licząc pieniędzy na podróż.