Strona:PL Balzac - Cierpienia wynalazcy.djvu/30

Ewa, pani Chardon i Dawid ofiarowali poecie poprostu najczystszą swą krew. Przybita temi nowinami i zrozpaczona iż zarabia tak mało pracując tak wytrwale, Ewa nie bez przerażenia przyjęła wydarzenie, które stanowi zwykle szczyt radości młodego stadła. Czując się przy nadziei zostania matką, pomyślała:
 — Jeśli mój Dawid nie osiągnie celu do chwili połogu, cóż się z nami stanie?... I kto poprowadzi rozpoczęte przedsiębiorstwa naszej biednej drukarni?
 Kalendarz pasterski miał być gotowy przed Nowym Rokiem; ale Cérizet, na którym spoczywał cały skład, prowadził rzecz z powolnością tem rozpaczliwszą, ile że pani Sécherd nie znała się natyle na drukarstwie aby go upominać i zadowalała się obserwowaniem chłopaka. Sierota, wychowany w domu podrzutków w Paryżu, Cérizet, dostał się do firmy Didot jako uczeń. Od czternastego do siedemnastego roku życia był wiernym rabem Sécharda, który go oddał pod kierunek najzdolniejszego robotnika i uczynił zeń swego pupila, swego drukarnianego pazia. Dawid zainteresował się szczerze Cérizetem, widząc jego inteligencję, i zdobył jego przywiązanie, dostarczając mu nieco rozrywek i drobnych przyjemności, których broniło mu ubóstwo. Obdarzony dość miłą ściągłą twarzyczką, rudemi włosami, niebieskiem okiem nieco mętnem, Cérizet wniósł w angulemski zaścianek obyczaje paryskiego wygi. Żywy i cięty jego umysł oraz wrodzona złośliwość czyniły go niebezpiecznym. Mniej dozorowany w Angoulême przez Dawida, czyto że wiek jego wzbudzał w mentorze więcej zaufania, czy że drukarz liczył na wpływy prowincji, Cérizet stał się, bez wiedzy opiekuna, benjaminkiem kilku robotnic i zdeprawował się zupełnie. Moralność jego, urobiona w szynkowniach paryskich, widziała w interesie osobistym jedyne prawo. Zresztą, Cérizet, który, wedle popularnego wyrażenia, miał „stawać“ na przyszły rok, nie widział przed sobą przyszłości; robił długi w tej myśli, iż za pół roku zostanie żołnierzem i że wówczas wierzyciele nie będą mogli gonić za nim. Dawid