Strona:PL Balzac - Dwaj poeci.djvu/101

umiał tego tak ładnie wyrazić, odparł Stanisław, muskając się od stóp do głowy pieszczotliwem spojrzeniem.
 — Nie wiem cobym dała, rzekła Amelja do pana du Châtelet, aby doczekać upokorzenia Nais, która każe sobie świadczyć od archaniołów, jakgdyby była czemś lepszem od nas, a nam każe się pospolitować z synem aptekarza i akuszerki, którego siostra jest gryzetką a który sam pracuje u drukarza.
 — Wstępuje w ślady ojca, bo to czem nas uczęstował, to istne ziółka, rzekł Stanisław, przybierając jedną ze swoich wyzywających póz. Dobre są czasem ziółka, ale, ostatecznie, wolałbym już co innego.
 W jednej chwili, całe towarzystwo jakgdyby się zmówiło aby upokorzyć Lucjana jakiemś żądłem arystokratycznej ironji. Nabożna Lili upatrywała sposobność do chrześcijańskiego uczynku, mówiąc iż czas oświecić Nais, blizką popełnienia szaleństwa. Dyplomata Franio podjął się przeprowadzić głupi spisek, którym wszystkie te małe dusze zainteresowały się jak rozwiązaniem dramatu i w którym zaświtała im plotka do obnoszenia nazajutrz. Dawny konsul, nie mający wcale ochoty na pojedynek z młodym poetą, który, w obecności ukochanej, wpadłby w szał za pierwszem obelżywem słowem, zrozumiał, iż trzeba zamordować Lucjana poświęcanem żelazem, wobec którego zemsta byłaby niemożliwa. Poszedł za przykładem jaki mu dał zręczny Châtelet, kiedy chodziło o to aby skłonić Lucjana do wygłoszenia wierszy. Podsunął się do biskupa, udając iż podziela zachwyt Jego Wielebności; następnie zmistyfikował go, objaśniając, iż matka Lucjana jestto kobieta wyższego umysłu, niezmiernie skromna, która dostarcza synowi tematu do wszystkich utworów. Największą (mówił baron) radością dla Lucjana jest, gdy widzi iż ktoś oddaje sprawiedliwość jego matce, którą ubóstwia. Raz zaszczepiwszy tę myśl biskupowi, Franio zdał się na traf konwersacji, aby sprowadzić zabójcze słowo, które umyślił wymierzyć ustami Jego Wielebności. Kiedy Franio z biskupem wrócili do koła, w środku którego znajdował się Lucjan, uwaga za-