Strona:PL Balzac - Dwaj poeci.djvu/114

tak cenną dla prawdziwego przemysłowca, ty zbierzesz ziarno, które ja posieję. Nasze położenie (oddawna wszak czuję się członkiem waszej rodziny), trapi mnie tak bardzo, iż trawiłem dnie i noce na szukaniu drogi do majątku. Znajomość chemji i obserwacja potrzeb handlu naprowadziły mnie na drogę zyskownego odkrycia. Nie mogę ci jeszcze nic powiedzieć, przewiduję zbyt powolną drogę. Będziemy cierpieć, może kilka lat; ale, w końcu, uda mi się odkryć metody techniczne na których tropie nie jestem ja sam: jeśli dojdę do celu pierwszy, staniemy się panami wielkiego majątku. Nie powiedziałem nic Lucjanowi, jego gorące usposobienie zepsułoby wszystko; przekształciłby moje nadzieje w rzeczywistość, żyłby jak wielki pan, zadłużyłby się może. Dlatego, zachowaj sekret. Twoje słodkie i drogie towarzystwo samo jedno zdoła mi być pociechą w ciągu tych długich prób, tak jak pragnienie uczynienia cię bogatą, ciebie i Lucjana, doda mi wytrwałości i hartu...
 — Odgadłam również, rzekła Ewa przerywając, że jesteś jednym z owych wynalazców, którym trzeba, jak memu biednemu ojcu, kobiety zdolnej opiekować się nimi.
 — Kochasz mnie tedy! och, powiedz bez obawy, mnie który w imieniu twojem widziałem symbol twej miłości. Ewa była jedyną kobietą istniejącą na świecie, i to co było materjalnie prawdą dla Adama, moralnie stało się nią dla mnie. Mój Boże! kochasz mnie!
 — Tak, rzekła, przedłużając tę prostą sylabę sposobem w jaki ją wymówiła, jakby chcąc odmalować rozciągłość swego uczucia.
 — Dobrze więc, siądźmy, rzekł prowadząc Ewę za rękę ku długim balom drzewa które się tam znajdowały poniżej kół papierni. Pozwól mi oddychać powietrzem wieczoru, wsłuchiwać się w nawoływania ptasząt, podziwiać promienie księżyca odbijające się w wodzie; pozwól mi napawać się tą naturą, w której każdym szczególe widzę wypisane swoje szczęście, i która ukazuje mi się pierwszy raz w swoim przepychu, oświetlona miłością, upiększona przez ciebie. Ewo, ukochana moja, oto pierwsza chwila niezmąco-