Strona:PL Balzac - Dwaj poeci.djvu/138

stem twoją Beatryczą? Jeżeli nie jestem dla ciebie czemś więcej niż kobietą, jestem mniej niż kobietą!
 — Cóż innego mogłaby pani powiedzieć człowiekowi któregobyś nie kochała? wykrzyknął Lucjan, wściekły.
 — Jeżeli nie czujesz, ile jest prawdziwej miłości w moim sposobie myślenia, nigdy nie będziesz mnie godny.
 — Podajesz moją miłość w wątpliwość, aby nie musieć jej odpłacić, rzekł Lucjan, rzucając się jej do nóg i płacząc.
 Biedny chłopiec płakał na dobre, widząc się skazanym na tak długą stację u wrót raju. Były to łzy poety, który czuje się upokorzony w swej potędze, łzy dziecka w rozpaczy iż odmawiają mu upragnionej zabawki.
 — Nigdy mnie nie kochałaś, wykrzyknął.
 — Nie wierzysz w to co mówisz, odparła mile pogłaskana tym wybuchem.
 — Dowiedź zatem, że jesteś moją, rzekł Lucjan wpółprzytomny.
 W tej chwili, Stanisław zjawił się niesłyszany, ujrzał Lucjana nawpół leżącego na ziemi ze łzami w oczach i z głową na kolanach Luizy. Zadowolony tym dostatecznie podejrzanym obrazem, Stanisław wykonał szybki odwrót wprost na pana Châtelet, który pozostał w progu salonu. Pani de Bargeton zerwała się żywo, ale nie dosięgła dwóch szpiegów, którzy cofnęli się szybko, jak ludzie którzy przybyli nie w porę.
 — Kto tu był? spytała służby.
 — Panowie de Chandour i du Châtelet, odparł Gentil, stary lokaj pani de Bargeton.
 Wróciła do buduaru blada i drżąca.
 — Jeżeli cię widzieli w tej pozie, jestem zgubiona, rzekła do Lucjana.
 — Tem lepiej! wykrzyknął poeta.
 Uśmiechnęła się na ten wykrzyknik pełnego miłości egoizmu. Na prowincji, podobna anegdota zyskuje na wadze przez sposób