Strona:PL Balzac - Dwaj poeci.djvu/69

się chciało wierzyć, aby można sobie pozwolić na przedstawienie młodego chłopca innym niż jest w XIX wieku. Rachuba Lucjana wydała mu się dziełem pięknego uczucia, przyjaźni dla Dawida.
 Lucjan napisał długi list do Luizy, czuł się bowiem śmielszy w piórze niż w słowach. Na dwunastu, trzy razy przepisanych ćwiartkach opowiedział dzieje genjuszu swego ojca, jego straconych nadzieji i straszliwej nędzy na jaką on sam jest wydany. Odmalował swą ukochaną siostrę jak anioła, Dawida jako przyszłego Cuviera, który, nim będzie wielkim człowiekiem, jest dlań ojcem, bratem, przyjacielem; uważałby się za niegodnego miłości Luizy, swej pierwszej chwały, gdyby nie żądał od niej dla Dawida tej samej ofiary jaką czyni dla niego. Raczej wyrzekłby się wszystkiego, niżby miał zdradzić Dawida Séchard; chce aby Dawid był przy jego tryumfie. Napisał jeden z owych szalonych listów, w których młodzi ludzie grożą pistoletem w razie odmowy, w których kołuje kazuistyka dzieciństwa, gdzie mówi nieopatrzna logika pięknych dusz, rozkosz gadulstwa zahaftowana owemi naiwnemi wyznaniami, wydzierającemi się z serca bez wiedzy piszącego i tak miłemi kobietom. Oddawszy list pannie służącej, Lucjan strawił cały dzień na przeglądaniu korekt, doglądaniu jakichś prac, porządkowaniu drobnych spraw w drukarni, nie mówiąc nic Dawidowi. W porze gdy serce jest jeszcze dziecinne, młodzi ludzie miewają owe szczytne dyskrecje. Zresztą, może Lucjan zaczynał się lękać siekiery Focyona jaką umiał władać Dawid; może lękał się jasnego spojrzenia, które wnika w samą głąb duszy. Po lekturze Chéniera tajemnica spłynęła mu z serca na wargi, dotknięte wymówką, którą odczuł niby palec lekarza położony na ranę.
 A teraz, ogarnijcie myśli, jakie musiały oblegać Lucjana, gdy schodził z Angoulême do Houmeau. Czy jego wielka dama obraziła się? Czy zaprosi Dawida? czy nie strącą ambitnego śmiałka do jego dziury do Houmeau? Mimo że, przed pocałunkiem Luizy w czoło, Lucjan mógł zmierzyć oddalenie dzielące królowę od faworyta,