Strona:PL Balzac - Ferragus.djvu/115

 — Zabić sią! wykrzyknęła Klemencja, rzucając się do stóp Juliana i obejmując je kurczowym uściskiem.
 Ale on, chcąc się oswobodzić, szarpnął żoną, wlokąc ją aż do łóżka.
 — Zostaw mnie pani, rzekł.
 — Nie, nie, Julu! wołała. Jeżeli mnie już nie kochasz, umrę. Czy chcesz wszystko wiedzieć?
 — Tak.
 Ujął ją, ścisnął gwałtownie, usiadł na łóżku, przytrzymał ją nogami, poczem, patrząc suchem okiem na tą piękną twarz, w tej chwili całą w płomieniach ale pooraną łzami, rzekł:
 — Więc mów.
 Klemencja znów zaczęła szlochać.
 — Nie, to tajemnica... chodzi o śmierć i życie. Gdybym powiedziała... Nie, nie mogą. Łaski, Jul...
 — Wciąż mnie oszukujesz.
 — Och! znów mi mówisz ty! krzyknęła. Tak, Jul, możesz myśleć że cię oszukują, ale niebawem dowiesz się wszystkiego.
 — Ale ten Ferragus, ten galernik do którego chodzisz, ten człowiek wzbogacony przez zbrodnie, jeżeli nie jest twoim... jeżeli nie należysz do niego...
 — Och, Jul!...
 — A więc, czy to jest twój nieznany dobroczyńca, ów człowiek któremu zawdzięczamy nasz majątek, jak to już mówiono?
 — Kto mówił?
 — Człowiek, którego zabiłem w pojedynku.
 — Och! Boże! już jedna śmierć.
 — Jeżeli to nie jest twój protektor, jeżeli on ci