Strona:PL Balzac - Ferragus.djvu/116

nie daje złota, jeżeli to ty mu je zanosisz, powiedz, czy to twój brat?
 — A gdyby tak było? rzekła.
 P. Desmarets skrzyżował ramiona.
 — Dlaczegoby mi to skrywano? odparł. Czyżbyście mnie wtedy oszukiwały, twoja matka i ty? Zresztą, czy chodzi się do brata codzień lub prawie codzień, co?
 Żona leżała zemdlona u jego stóp.
 — Umarła, rzekł. A gdybym się mylił?
 Zadzwonił gwałtownie, zawołał Józefa i położył Klemencję na łóżku.
 — Umrę z tego, rzekła pani Julianowa przychodząc do siebie.
 — Józiu, zawołał p. Desmarets, idź po doktora Desplein. Potem pójdziesz do mego brata, i poprosisz aby przyszedł jaknajprędzej.
 — Poco do brata? spytała Klemencja.
 Julian już wyszedł.
 Pierwszy raz od pięciu lat, pani Julianowa położyła się sama do łóżka, i zmuszona była wpuścić lekarza do swego sanktuarjum. Były to dwie wielkie przykrości. Desplein zastał panią Julianową bardzo źle; nigdy gwałtowne wstrząśnienie nie przyszło bardziej nie w porę. Nie chciał nic orzekać, odłożył na jutro swój sąd; wydał kilka poleceń, których nie wykonano, ile że sprawy sercowe zasunęły w cień wszelkie względy lekarskie. Nad ranem Klemencja jeszcze nie spała. Pochłonięta była głuchym szmerem rozmowy między dwoma braćmi, która toczyła się od kilku godzin; ale przez grubą ścianę nie doszło do